مرتضی آرمیده متولد شهرستان ساوجبلاغ و از جانبازان فعال اجتماعی بود که پس از مجروحیت از ناحیه نخاع و اجبار به ویلچرنشینی، با تشویق همسرش، با رتبه ۵ در رشته پزشکی پذیرفته و وارد دانشگاه و با درجه عالی در رشته پزشکی حرفه‌ای فارغ‌التحصیل شد.
این شهید والامقام که به‌خاطر محرومیت و عدم امکانات پزشکی مناسب در زادگاه خود، مادرش را ازدست داد، با ایجاد درمانگاهی کوچک در منطقه چندار ساوجبلاغ در هفته سه روز و تا نیمه‌شب به کار طبابت می‌پرداخت و ۱۲ ساعت کار روزانه از جمله طبابت در تهران، ساوجبلاغ و تدریس در دانشگاه نیز بخشی از تلاش و اراده این جانباز شهید بود.
-***
اراده و پشتکار که داشته باشی فرقی نمی کند روی صندلی ویلچردار نشسته باشی یا با پاهایی پرتوان قدم بر داری؛ سرمایه ای ارزشمند که بسیاری از جانبازان دلیرمرد این سرزمین با معنا کردن آن توانستند علاوه بر سربلندی در میدان نبرد، در عرصه کار و زندگی نیز مدارج علمی را با موفقیت پشت سر گذارند. "مرتضی آرمیده" جانباز 70 درصد ساوجبلاغی یکی از همین دلیرمردان است.
به گزارش خبرنگار مهر، "هنوز ساعتی از صبح نگذشته بود که شماره ای ناشناس تماس گرفت و قتی جواب دادم صدایی نگران گفت "به مرتضی بگو بیاد ده مادرش حال خوبی نداره". جرأت اینکه به مرتضی بگویم را نداشتم. مرتضی بود و مادرش. اینکه نکند اتفاقی برای مادر مرتضی افتاده باشد تمام ذهنم را فرا گرفته بود. صدای پشت تلفن خیلی نگران به نظر می آمد.
مرتضی مثل همیشه آماده می شد تا به مطب برود او را همراهی کردم وقتی صورت مرا دید گفت انگار حالت خوب نیست اتفاقی افتاده؟ گفتم: نه، مرتضی اصرار کرد چیزی شده؟ گفتم برویم ده دلم برای مادرت تنگ شده است. مرتضی گفت این وقت روز!؟ مشکوک به نظر می رسی. برای مادرم اتفاقی افتاده؟ گفتم نه فقط حرکت کن.
وقتی مرتضی به ده رسید خبری از مادرش نبود و از چیزی که می ترسید به سرش آمد مرگ مادری که همه چیز مرتضی بود. زمان زیادی سپری شد تا مرتضی توانست مرگ مادر را با آمدن به روستا و خدمت به مادران دیگر جبران کند."
این سخنان را همسر آرمیده با خبرنگار مهر در میان گذاشت.
مرتضی آرمیده جانباز 70 درصد جنگ تحمیلی با اراده و پشتکار خود توانسته به موفقیت های ارزشمندی در زندگی دست یابد.
او پس از مجروحیت از ناحیه نخاع و اجبار به ویلچر نشینی با تشویق همسرش، با رتبه 5 در رشته پزشکی پذیرفته و وارد دانشگاه می شود.
این جانباز با تلاش مثال زدنی خود 23 سال پیش در این رشته با رتبه یک فارغ التحصیل می شود.
این جانباز پزشک بعد از فوت مادر خود بخاطر نبود پزشک، با ایجاد درمانگاهی
کوچک در منطقه چندار در هفته 3 روز و تا نیمه شب به کار طبابت می پردازد.
درگذشت مادر و نبود مرکز درمانی شبانه روزی در روستای مادری اش او را برای انجام این کار مصمم کرده است.
12 ساعت کار روزانه از جمله طبابت در تهران، ساوجبلاغ و تدریس در دانشگاه بخشی از تلاش و اراده این جانباز نخاعی 50 ساله است.
وی، همسرش را بزرگترین پشتوانه و مشوق موفقیت هایش می داند.
او می افزاید: ایثار همسرم و دیگر همسران جانبازان نخاعی بالاتر از ایثار
من و همسران آنهاست چرا که آنها با وجود آگاهی از همه مشکلات و سختی های
زندگی با این افراد آنها را انتخاب می کنند.
این جانباز از سال های دفاع مقدس می گوید از رهبری حضرت امام و پیروزی ملتی که ولایت دارند را مهمترین اصول زندگی خود عنوان می کند.
مرتضی آرمیده آرزویش داشتن یک مجموعه مجهز پزشکی است و می گوید این
توانایی را دارم که از دوستان پزشکم بخواهم برای طبابت به روستا بیایند و
کمکی باشند برای مردمی که دستشان به به دکتر خوب نمی رسد.
وی می گوید: اگر مسئولان همکاری می کردند حاضر بودم مقدار اندوخته زندگی
ام را بفروشم و در چندار درمانگاه شبانه روزی احداث کنم تا مادری مثل مادر
من برای یک بیماری ساده مرا ترک نکند.
مرتضی آرمیده از حس آرامش خود در هنگام طبابت ابراز خشنودی می کند و می
گوید: اینجا را مثل میدان نبرد می دانم که با کمترین امکانات در خدمت مردمی
هستم که نیاز به کمک دارند.
گزارش از رقیه پروینی۳۱ شهریور ۱۳۹۳
