شهید تقی پورپنجکی-سالار

شهید سالار تقی پورپنجکی
نام پدر: ذکریا
تاریخ تولد: 7-3-1332 شمسی
محل تولد: مازندران - نوشهر
تاریخ شهادت : 9-7-1361 شمسی
سن:29
دوم نظری
محل شهادت : سومار
عملیات:مسلم ابن عقیل
گلزار شهدا: میجلار
مازندران - چالوس

شهید سالار تقی پور در تاریخ 07/03/1332 در قریه پنجک از توابع شهرستان چالوس در یک خانواده مذهبی پای به جهان گشود.

تحصیلات ابتدایی خود را در مرزن آباد از توابع چالوس به پایان رسانید و برای ادامه تحصیل به شهرستان کرج هجرت کرد و ضمن تحصیل در یکی از مدارس شهرستان کرج به خدمت مشغول گشت .

او یک از دریای بیکران امت حزب اله بود و در انجام وظایف الهی یک لحظه غافل نبود و در محیط مدرسه و خانواده کسی از او نرنجیده بود بلکه برای همکاران مانند برادر مهربان و برای دانش آموزان پدری مهربان و برادری ارجمند بود.

اوهمگام با سایر امت حزب الله به دنبال امام خود بود و قبل از پیروزی انقلاب دوشادوش سایر مردم در پیروزی و تداوم انقلاب همراه بود .

یکی از افرادی بود که در هر جمعی شرکت می کرد، طرفدار و پشتیبان ولایت فقیه و روحانیت متعهد و مبارز بود و در برخی مواقع مورد تهدید نیز قرار می گرفت.

شهید از ابتدای جنگ تحمیلی صدام ، یک لحظه از اخبار جنگ غافل نبود و همیشه به دنبال این بود و می گفت که خدایا به ما این توفیق را بده تا در این نبرد مقدس و انسان ساز شرکت کنیم تا سرانجام با قلبی سرشار از عشق و ایمان به لقاء الله به جنگ با مزدوران کفر جهانی و جنایتکاران امپریالیسم و صهیونیسم شتافت.

عاقبت در عملیات مسلم بن عقیل قهرمانانه ستیز کرد و در تاریخ 09/07/1361 به آرزوی دیرینه خود دست یافت و در ارتفاعات غرب سومار به لقاء الله پیوست.

روانش شاد و راهش مدام باد.

از شهید یک همسر و دو پسر  به نام های  محمود و مسلم  به یادگار مانده است.

1- پدر شهید می‌گوید: «هنگامی که جنگ شروع شد، ایشان به سوی جبهه شتافتند و زمانی که مورد مخالفت مادرشان قرار گرفتند، به ایشان گفتند: شما چهار پسر دارید، وقتی یکی از آن ها را در راه اسلام و قرآن ندهید، چگونه می‌توانید بگویید مسلمان هستید؛ یعنی ما زنده باشیم و بیگانگان بر کشور ما تعارض کنند.»

2- طریقه تقی‌پور (خواهر شهید) می‌گوید: «زمانی که یکی از بستگان همسرش به شهادت رسید، ایشان ناراحت شد و از خداوند درخواست نمود تا درجه رفیع شهادت را نصیب او بگرداند. اعتقاد داشت که برای شهادت نباید گریست، بلکه باید خوشحال بود و افتخار کرد.»

3- عمه‌گل تقی‌پور (خواهر شهید) می‌گوید: «زمانی که انقلاب شروع شد، ضبط صوتی را که در خانه بود بر‌می‌داشت و به داخل اتاق می‌رفت، وقتی از او سوال می‌کردند که چه کار می‌کنید؟ می‌گفت: کار خصوصی دارم انجام می‌دهم. صحبت‌های امام را گوش می‌داد و اعلامیه‌ها را با خودش می‌آورد. عکس شاه را هم پاره می‌کرد و داخل دستشویی آتش می‌زد. به او می‌گفتم: این کارها را نکن، تو را می‌گیرند. او می‌گفت: هیچ کس نمی‌تواند مرا بگیرد.»